บาปกรรมของการกักขังหน่วงเหนี่ยวสัตว์ให้เกิดความทุกข์

บาปกรรมของการกักขังหน่วงเหนี่ยวสัตว์ให้เกิดความทุกข์

               ศีลข้อที่หนึ่ง ปาณาติปาตาเวรมณี ซึ่งไม่ได้หมายถึงเรื่องการฆ่าสัตว์เท่านั้นยังคงรวมถึงการกักขังหน่วงเหนี่ยงสัตว์ให้ขาดอิสรภาพ ไม่ได้รับการดูแลอย่างดี หรือเป็นเหตุที่ทำให้เกิดความเสียใจทำให้เป็นการสร้างบาปขึ้นมาทั้งที่ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม

               สำหรับบาปกรรมของการกักขังหน่วงเหนี่ยวสัตว์ให้เกิดความทุกข์นั่นหมายถึงการทำให้ขาดเรื่องอิสระภาพนั่นเอง เพราะว่าการกักขังแต่ว่าการเลี้ยงดูที่มีเจตนาดีจะช่วยในเรื่องความใส่ใจเป็นอย่างดีมีความปลอดภัย ป้องกันอันตราย แต่ถ้ากักขังแล้วดู่แลไม่ดียังจะสร้างอันตรายไม่ว่าจะเป็นการผูด การเคี่ยนตี อดอาหาร อดน้ำ ที่อยู่อาศัยไม่สะอาดหรืออยู่กันแออัดกิน ทำให้เกิดความทุกข์ใจจะถือว่าเป็นบาปต่อกัน เรื่องการกักขังสัตว์ให้เกิดความทุกข์ใจจะถือว่าเป็นเวรกรรมต่อกัน หากพูดถึงเรื่องระบบของกรรมก็จะส่งผลทำให้คุณอาจได้รับอิสระภาพและมีความทุกข์ใจในอนาคต

หากลองมองอย่างเป็นธรรมควรเลือกดูแลสัตว์ให้รู้สึกดีเหมือนใจเขาใจเรานั่นเองเพราะว่าเรื่องการกักขังคงไม่มีใครชอบอย่างแน่นอน เปรียบเหมือนนกน้อยในกรงทองมันเป็นความสุขสบายที่คนเรามักจะคิดกันไปเองซพมากกว่า ทั้งที่ความจริงเรื่องการใช้ชีวิตทุกท่านก็คงต้องการมีอิสระใช้ชีวิตได้ตามความต้องการค สัตว์เองก็มีความต้องการอย่างนั้นเช่นเดียวกับเรา ลองสังเกตว่าหมาแมวก็ไม่ชอบให้เราผูกมัดไว้กับที่เป็นเวลานาน ๆ แน่นอน